Doorgaan naar hoofdcontent

Mezelf kwijt



 Wie ben ik?



Mijn leven was in teken van chronisch ziek zijn. Fysio, therapie, revalidatie, opnames, medicatie enzo. 

Maar wie ben ik? Het leven heeft immers alleen maar in teken gestaan van chronisch ziek zijn. Wat blijft er over als het beter gaat? Wat blijft er over als ik uitbehandeld ben? 

Ik was een net 11 jarig meisje. Ik heb mijn hele jeugd gemist. Ik deed me voor als een sprankelend kind, ook tijdens de pijn. 
Maar wie ik echt was? Dat heb ik niet geweten.

Ik was klaar met de revalidatie en ik kon weer lopen. "Aan de pijn kan het niet meer liggen" werd er gezegd. Maar toch voelde ik de pijn nog steeds. Maar er was niks te klagen, want ik kon weer lopen.

Ik voelde me alleen, niet wetende wie ik was, wat ik wou en hoe ik mijn grenzen moest bewaken.
Hoe moet ik dit leven aangaan?

Ik wou een gelukkig leven lijden, ik wou dansen, toneel spelen, op vakanties gaan, hardlopen, school doen.
Hier ging ik dan ook volledig voor, maar misschien net wat te veel.

Ik wou net zoals anderen meiden zijn van mijn leeftijd.
Ik kopieerde hun, de emoties, de activiteiten en hoe je moest praten.
Maar wat is er over van mij?

Ik storte in, ik had mijn grenz bereikt.
En mezelf was ik kwijt.

Dagen, nachten tikken voorbij. Weer deed ik me voor, dan naar een feestje en ontzettend blij doen en daarna 5 dagen lang uitgeput op bed liggen.

Jaren gaan voorbij zonder mij, mijn lijf was aanwezig maar waar is Evie?
Waar is dat vrolijkste, luidste en leergierige meisje?

Ik was er al die tijd nog, maar verstopt door alle gebeurtenissen, alle dagen over grenzen heen gaan en vooral boos/verdrietig zijn op de wereld. En op mezelf.

Die boosheid en verdriet heb ik moeten loslaten, je kan de tijd niet terugdraaien.
En nog steeds weet ik niet wie ik ben, maar ik weet wel hoe ik naar mezelf wil gaan zoeken.

Elke dag leer ik iets nieuws over wie ik ben.
Ik heb geleerd dat ik een grote control freak ben, ik heb geleerd dat ik een enorm sterke wil heb, ik heb geleerd dat ik mijn grenzen wil leren aanvoelen, ik heb geleerd dat mijn passie van toneel er nog steed is, ik heb geleerd dat ik een enorme dierenliefhebber ben, ik heb geleerd dat ik altijd al een extreem gevoelig meisje ben geweest en ik heb geleerd dat thuis fijner is dan welke plek ook.

||Evie||






Reacties

  1. Anneke van Heijst23 februari 2025 om 22:48

    Herken jouw verhaal Evie. Was zelf ook nog maar 12 jaar toen ik t.g.v. een ongeval tientallen breuken in beide benen, voeten en linkerarm kreeg en daar is dystrofie door ontstaan. Alleen is dat 58 jaar geleden gebeurd en heeft het lang geduurd voordat ze wisten wat het was. Ook ik heb sondevoeding tgv maagverlamming na 4 x een cva. Waslijst met chronische aandoeningen. Maar weet nog heel goed hoe het was om jong en gelijkertijd chronisch ziek te zijn. Heel moeilijk om hiermee ook aan je toekomst te werken, maar mogelijk is het zeker wel. Ben nu 69 jaar Wil graag lid worden van deze site als dat mogelijk is. Veel liefs, Anneke

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten