De onbewuste pijn van woorden

Lieve jij, 

het leven als je ziek bent, het is soms zo tegenstrijdig. De ene dag zeg ik alles af om de volgende dag een dagje weg te gaan. Voor de buitenwereld is dat soms niet te begrijpen en dat snap ik wel, want als jij niet weet wat vermoeidheid en pijn door chronische ziekte is, zul je niet exact begrijpen hoe dat voelt. Dat klinkt misschien hard maar het is wel de waarheid. Deze vermoeidheid en pijn is niet te begrijpen wanneer je het zelf niet voelt. Neem ik dat jou kwalijk? Nee! Maar opmerkingen als 'kom op stel je niet aan', 'gewoon doorzetten', 'nou niet zo moeilijk doen hoor' komen harder aan dan je denkt. 

Iedere dag ben ik bezig met doorzetten, doorgaan, de dag door te komen, positief te zijn, opzoek te gaan naar de grenzen en te genieten van het leven. Maar dit kost enorm veel doorzettingsvermogen en energie. Deze opmerking doen mij dan ook oprecht pijn. Ik stel me niet aan, ik zet elke dag door anders stond ik hier niet en ik doe niet moeilijk maar mijn lichaam heeft wel moeite. Met liefde leg ik uit hoe het voor mij voelt maar dan hoop ik ook op een klein beetje begrip. 

Ik hoef geen medelijden ik hoef niet te horen hoe sterk ik ben, ik wil gewoon een beetje begrip als ik mijn grenzen aan geef. Want ja ik blijf leuke dingen doen, ik blijf werken, ik blijf soms domme fouten maken maar bovenal blijf ik leven met mijn CRPS in mijn rugzak. Ja ik ben chronisch ziek maar tegelijkertijd geniet ik ook van het leven. 

Ik ben niet boos of teleurgesteld want ik snap heel goed dat je het niet zo bedoelt. Maar onthoudt dat woorden harder aankomen dan je denkt. 

Liefs Laura