Chronische positiviteit

Na maanden van oplopende pijn, negeren van de pijn en niet beseffen hoe ernstig het was nam ik de stap om naar de huisarts te gaan. Vanaf dag 1 nam hij mij serieus. Er werden onderzoeken gedaan, foto's gemaakt etc. Ook hij stopte niet met zoeken omdat er uit de onderzoeken steeds niks kwam maar de pijn verder toe nam. Verschillende medicaties werden ingezet maar niks hielp.  Hij was ook de eerste die zijn vermoedde uitsprak. Omdat hij hier net in gespecialiseerd was stuurde hij mij door naar de pijnpoli voor diagnose en behandeling.  Die eerste afspraak daar vergeet ik niet meer. Het overviel mij, de arts leek enorm streng (dat was hij overigens niet want wat bleek het een fijne man) Maar dat deed hij om zo goed mogelijk tot diagnose te komen. En toen kwam de klap; je hebt CRPS type 1, een chronische ziekte want je hebt al te lang klachten. De therapie die we gaan aanbieden is niet om je beter te maken want dat kan niet meer, maar we gaan je leren om te leven met deze ziekte. ...

Lieve jij,  het leven als je ziek bent, het is soms zo tegenstrijdig. De ene dag zeg ik alles af om de volgende dag een dagje weg te gaan. Voor de buitenwereld is dat soms niet te begrijpen en dat snap ik wel, want als jij niet weet wat vermoeidheid en pijn door chronische ziekte is, zul je niet exact begrijpen hoe dat voelt. Dat klinkt misschien hard maar het is wel de waarheid. Deze vermoeidheid en pijn is niet te begrijpen wanneer je het zelf niet voelt. Neem ik dat jou kwalijk? Nee! Maar opmerkingen als 'kom op stel je niet aan', 'gewoon doorzetten', 'nou niet zo moeilijk doen hoor' komen harder aan dan je denkt.  Iedere dag ben ik bezig met doorzetten, doorgaan, de dag door te komen, positief te zijn, opzoek te gaan naar de grenzen en te genieten van het leven. Maar dit kost enorm veel doorzettingsvermogen en energie. Deze opmerking doen mij dan ook oprecht pijn. Ik stel me niet aan, ik zet elke dag door anders stond ik hier niet en ik doe niet moeilijk maa...

Waarom ik?  Waarom word ik ziek?  Waarom heb ik zoveel pijn?  Waarom moet ik zo vaak naar het ziekenhuis?  Waarom is het leven zo veranderd?  Waarom ben ik mentaal niet meer zo positief als vroeger?  Waarom moest mij dit overkomen?  Zoveel waaroms gingen door mij heen. Ik wist niet meer wie ik was, wat ik was, hoe ik het leven nog positief kon zien. Ik was het even kwijt. Ik was mijzelf even helemaal kwijt. 3 jaar geleden is dit nu, 3 jaar zijn voorbij. Tijden waarin ik meer in het ziekenhuis te vinden was dan met vrienden dingen deed. Ik vooral boos, verdrietig en bang was. Ik herkende mezelf niet meer.  Nu 3 jaar later zijn mijn gedachten zo anders:  Ik ben ziek maar dat is enkel wat ik mee draag ik ben niet alleen maar ziek ik ben Laura.  Ik heb veel pijn maar ik kan er mee omgaan.  Ik moet minder vaak naar het ziekenhuis.  Mijn leven is nu zo anders maar tegelijkertijd ook zo mooi.  Ik ben opnieuw positief met soms neg...