Doorgaan naar hoofdcontent

Wie ben ik, Evie











Hoi, Ik ben Evie 15 jaar en ik heb crps.
Maar voordat ik begin over mijn diagnoses, wil ik graag vertellen wie ik echt ben.
Want ik ben veel meer dan mijn chronische ziektes en mijn mentale kwetsbaarheden.


Ik woon op dit moment thuis samen met mijn moeder, vader en zusje.
Ik heb ook brede interesses, ik hou enorm van dieren, ik haak graag, ik vond toneel altijd leuk, ik hield voor mijn chronisch ziek zijn heel erg van wandelen, ik schreef graag, ik vond shoppen ook altijd leuk en ik zat tot voor kort helemaal in colortok (een trend op tiktok met kleurplaten inkleuren.) 
Nu ben ik zo iemand die impulsief met een hobbie start en daar alle benodigdheden voor koopt en binnen een maand vind ik weer iets anders en stop ik weer een heel tijd met die hobbie die ik was gestart.
Niet zo'n goede eigenschap, haha.
Maar haken ben ik nooit mee gestopt en toneel wil ik ooit wel weer oppakken als ik meer energie heb.
Ik had/heb namelijk een enorme passie voor toneel, als klein meisje zei ik al dat ik ooit in een film zou spelen.
Of überhaupt op het podium staan, want even een ander persoon zijn als je je in een rol inleeft vond ik zeker niet erg.
Ik ging ook graag op vakantie naar een warm land. Vooral door het snorkelen, de onderwaterwereld heb ik altijd vaccinerend gevonden.
Verder heb ik een enorm sterke wil, als ik iets wil en het in mijn hoofd haal dan moet het ook meteen gebeuren. En gaat het ook (meestal) lukken.
Dat was een beetje over wie ik nou echt ben.

Dan ga ik nu verder met hoe ik chronische ziek ben geworden en mijn mentale struggles in die weg.

Ik ben altijd al een gevoelig meisje geweest.
Ik was bang voor de mening van anderen en als ik me angstig voelde sloot ik mezelf op op het toilet.
Maar over het algemeen had ik een heel positief leven en was ik echt een blij kind.

Ik ben in maart 2021 door mijn enkel gegaan bij gym. (ik was hier net een halve maan 11 jaar oud) 
Ik was tikkertje aan het doen en eerst merkte ik de pijn niet, maar het werd steeds heviger en heviger met de minuut.
Op begeven moment ben ik op een been hupsend naar de omkleed kamer gegaan, omdat het me niet lukte om veel druk te zetten op mijn voet.
Op dit moment had ik wel verwacht dat het weer over zou gaan, maar ik wist op dat moment niet hoe erg de pijn zou worden.

We zijn die dag nog naar de fysio gegaan, omdat ik daar liep voor mijn ademhaling.
Die fysio dacht er ook niet zo veel van dus heeft tape om me enkel gedaan en me naar huis gestuurd.
Volgende ochtend werd ik wakker met ondraaglijke pijn.

Ik ben de maanden hierna van kastje naar de muur gestuurd en er is vaak gezegd dat ik me aanstelde terwijl mijn voet blauw, opgezwollen en verkleurde teennagels had.
Dit heeft me zowel mentaal als fysiek gesloopt.
Uiteindelijk luid de diagnose; CRPS (complex regionaal pijn syndroom)


(Voor de mensen die het niet kennen; Het heeft met je brein en zenuwstelsel te maken. Als een auto alarm systeem te sterk staat ingeschakeld dan gaat het bij wijze van al af als je er langs loopt. Bij CRPS is het zo dat je zenuwstelsel te sterk in staat geschakeld. Dus terwijl er niks aan de hand gaat dat alarm al af en krijg je enorme pijn.)

Hierna is alles snel gegaan.
Ik heb medicatie gekregen en ben met spoed in opname bij het revalidatiecentrum gegaan.
Hierbij is de pijn verminderd, maar nooit weg gegaan.
Ik kon wel langzaam weer water aanraken, staan, met krukken lopen enz.
Na een hele tijd mocht ik volledig met ontslag.


De strijd was nog lang niet gestreden.
Ik had enorm veel te verwerken.
Ik was boos op de wereld, mezelf en voelde me enorm alleen.
En omdat ik wou dat het zo goed ging heb ik me na de revalidatie ook zo voor gedaan, 2 maanden lang hield ik dat vol.
Hierna storten ik in.

Ik heb inmiddels veel mentale diagnoses gekregen en heb ook meerdere opnames gehad.
Lange tijd ben ik als "gedrag" bestempeld, zowel mentaal als fysiek.
Na de diagnose nog steeds.

Inmiddels gaat het steeds beter met mij, tuurlijk het is moeilijk en het is allemaal nog kut.
Maar er is veel meer dan deze pijn en angstige gevoelens.

Ik probeer nu aan te pakken wat ik wel kan; Ik kan thuis zijn, ik kan haken, ik krijg binnenkort een hulphondje, ik kan weer met krukken kleine stukjes lopen, ik kan mijn emoties uitspreken als me wat dwars zit en ik kan als ik genoeg energie heb met vriendinnen afspreken.

Ik ben steeds beetje bij beetje mijn leven aan het oppakken en dan op mijn manier in kleine stapjes.
Ipv de mensen die mij afkraakte op alle moeilijkheden die ik liet zien. Al was het maar iets kleins, het werd allemaal bestempeld als "ziekte gedrag"

Maar goed die tijd hebben we gehad en nu door naar het positieve.
Ik ben blij ondanks alles dat ik hier nog sta.
Ik heb de mensen die geen vertrouwen meer in mij hadden; een poepie laten ruiken. 

(Mijn diagnoses zijn; CRPS, anorexia en cptss 
Dit was mijn (eeenooorrrmmm laaaannnggeeee) voorstel ronde/verhaal.



||Evie||

Reacties

  1. Evie, wat stoer dat je dit allemaal verteld. En ja, totaal geloofwaardig voor mij. En helaas ook hele nare ervaringen gehad, wat veel overeenkomsten heeft met jouw verhaal. Meer bekendheid geeft meer duidelijkheid en dat is denk ik heel hard nodig.! Trots op jou dat je dit doet en heel veel sterkte met alles! En ja: hou vol! "NEVER GIVE UP HOPE"

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Beste anoniem,
      Wat goed dat je dit hieronder deelt.
      Het is voor mij ontzettend belangrijk dat mensen zich minder alleen gaan voelen en dat er zoals je zegt meer bekendheid over komt.
      Dankjewel voor je bericht, dikke knuffel van mij ❤️

      Verwijderen

Een reactie posten