Ik word gezien als aansteller, ik voel me alleen en machteloos terwijl die pijn word alsmaar veller.
Ik wil gillen en schreeuwen naar hulp, maar niemand luisterde dus ik blijf stil en kruip in mijn schulp.
De dagen en nachten duren enorm lang en een normaal leven is waar ik naar verlang.
Ik schreeuw het uit van de pijn, maar niemand naast mijn ouders die me tot steun wilt zijn.
Er is namelijk niets aan de hand word er gezegd, hierdoor word het mentaal en fysiek alleen maar een groter gevecht.
Maar hoe kan het dat artsen mij niet serieus nemen terwijl ze een blauwe en opgezwollen voet vernemen.
"Komt omdat je er gewoon niet op loopt", deze dagenlange discussie is echt iets wat mij sloopt.
Na maanden komt er dan eindelijk een diagnose die luid, crps komt haar mond uit.
Het zit dus niet tussen mijn oren en ik ben niet raar, een beetje rust is wat ik nu eindelijk ervaar.
||Evie||
Reacties
Een reactie posten