3 jaar geleden

3 jaar geleden verhuisde ik van mijn ouderlijk huis naar de grote stad. Een leven vol met gezellig, vrienden, feestjes en nog meer theaterdingen stond op mij te wachten. Ik had er ongelofelijk veel zin in. Ik kon niet wachten en toen ik er eenmaal woonde was ik zo gelukkig. Nieuw werk, nieuw koor, nieuwe vrienden en überhaupt in de stad wonen en oja ik studeerde ook nog aan de PABO.  Niet wetende dat mijn leven 4 maanden later geheel op zijn kop stond. 

Het was een geweldige zomer waarin ik wel veel pijn had maar alles deed wat ik wou. Ik gaf teveel geld uit aan drankjes op het terras, uit eten gaan en thuisbezorgt was ook mijn vriend. Ik genot van de vrijheid van de stad. Het heerlijk weer en de vele zon maakte dat ik grotendeels doorbracht in het park. Ik was oprecht gelukkig. Niks stond mij meer in de weg dacht ik... 

In oktober kreeg ik een ongeluk op werk heel simpel, een kind fietste tegen mijn zere been aan. niks speciaals zou je denken. Het werd wel een ritje naar het ziekenhuis en mijn band was gescheurd. Maar de pijn die ik had kwam niet overheen met het letsel. Iedere dag ging ik verder achteruit. Tot ik 2 weken later ik niet meer kon lopen. De pijn was ondragelijk geworden. Al maanden daarvoor dachten de artsen dat ik iets met mijn zenuwen had, maar ik was te goed en scoorde niet op alle punten. Dat veranderde door het ongeluk. 

Weken van onderzoeken ging voorbij en werd doorgestuurd naar het revalidatiecentrum, dit was begin december en ik zat inmiddels zins midden oktober thuis. De dag van de afspraak weet ik nog heel goed. Samen met mama moest ik daar om 9u zijn. Een half uur later stond ik buiten en was ik chronisch ziek. Ik stortte even helemaal in, ik was bang en angstig, maar tegelijkertijd overrompeld. Chronisch ziek ik? 

De maanden die volgende waren pittig, ik was 4 dagen per week te vinden in het ziekenhuis om te revalideren, niet om beter te worden maar om het leven dragelijker te maken. Pas in maart begon ik langzaam met re-integreren op het werk. Geen kinderdagverblijf meer dat kon niet meer dus ik moest overstappen naar de BSO. minder inkomsten want ik zat al te lang thuis en kon geen hele dagen meer werken en school lukte helemaal niet. Mijn mentale gezondheid raakte in een negatief spiraal terecht en wist oprecht even niet hoe ik dit nieuwe leven moest gaan vormgeven. 

Voor de buitenwereld leek het goed met mij te gaan. Bijna niemand had door hoe moeilijk ik het had. Ik kon heel goed doen alsof het goed met mij ging en ik kon omgaan met de diagnose chronische CRPS type 1. Diep van binnen ging ik kapot. Pas eind April werkte ik weer mijn uren al waren het er maar 16. Gelukkig was ik niet in tegendeel zelfs. het lukte mij anderhalf jaar volhouden voordat ik instorten. Dit was in december 2024. Ik had nergens meer zin in, mijn huishouden was een ramp, uit bed komen lukte niet meer, alle creatieve dingen die ik leuk vond deed ik niet meer en alles werd een zware last. 

Ik kwam terecht bij de medisch psycholoog en ook mijn ziekte ging achteruit. Van januari tot en met eind maart dit jaar was het weer een ziekenhuis ronde. Dit keer niet 4x per week maar iedere vrijdag. Ik werkte door al kreeg ik een nieuwe baan maar school stond even stil. Die baan wissel  en hulp zoeken blijkt nu het beste wat mij de afgelopen jaren is overkomen, het hielp bij herstel en ik kreeg langzaam weer zin in dingen. Afgelopen zondag durfde ik eindelijk hardop uit te spreken dat ik mij gelukkig voelden en dit heb ik de afgelopen 3 jaar niet gevoeld. Het was keihard werken aan en met mezelf, en het betekend niet dat alle dagen fijn zijn. Ook ik heb dagen dat het even niet wil maar ik weet nu dit is een dag, goed voor jezelf zorgen en jezelf liefde geven want morgen is een nieuwe dag.  

Wat de toekomst brengt weet ik niet maar voor nu leef ik in het nu, niet morgen maar vandaag. 

Laura